«Արևմտյան որոշ պետությունների ծրագրերը Հայաստանին Ադրբեջանի դեմ հանելու վերաբերյալ ակնհայտ են։ Նրանց համար հայ ժողովուրդը պարզապես գործիք է, միջոց՝ Ադրբեջանին մշտական ճնշման տակ պահելու և դրանով իսկ սեփական շահերն ապահովելու համար»,- Ադրբեջանի խորհրդարանում ասել է այսօր Ադրբեջանի ղեկավարը։
Նախագահ Ալիևը Հայաստանին մեղադրել է խաղաղության համաձայնագրի ստորագրումը միտումնավոր ձգձգելու մեջ և հայտարարել է, որ Բաքուն ավելի մեծ ուշադրություն պետք է դարձնի իր բանակի հզորացմանը, քանի որ «ռևանշիստական ուժերը» Հայաստանում գնալով ավելի մեծ թափ են բարձրացնում։
Փորձենք վերլուծել, թե իրականում ինչի է փորձում հասնել Ադրբեջանի ղեկավարը
Նախ՝ նա առաջ է մղում իր երկրի ռազմավարական շահերը՝ շարունակելով ամրապնդել Ադրբեջանի դիրքերը տարածաշրջանում, հատկապես Լեռնային Ղարաբաղում ռազմական հաջողություններից հետո՝ ձգտելով գրանցել Երևանի նկատմամբ Բաքվի բացարձակ հաղթանակը։
Շարունակելով անհարկի ճնշում գործադրել Հայաստանի վրա՝ Ալիևը հռետորաբանություն է օգտագործում Հայաստանում իբր գոյություն ունեցող «ռևանշիստական ուժերի» մասին՝ արդարացնելու սեփական ռազմական ակտիվության հնարավոր աճը և խուսափում է խաղաղության համաձայնագրի ստորագրումից այն պայմաններով, որոնք նա համարում է ոչ ձեռնտու Ադրբեջանին։ Հավանաբար, բայց նա նաև «անարդար» է համարում խաղաղության ինչ-որ փաստաթղթի ստորագրումը Հայաստանի ներկայիս ղեկավարի հետ, որին ակնհայտորեն չի հարգում և չի համարում իրեն վայել մակարդակի քաղաքական գործիչ։
Ի թիվս այլ բաների, Ալիևը շարունակում է սեփական բնակչության գաղափարական մոբիլիզացիան։ Նրա ելույթները հաճախ ուղղված են բնակչությանը համախմբելու, բանակն ուժեղացնելու և ցանկացած սցենարի պատրաստ լինելու գաղափարի շուրջ։ Այն նաև թույլ է տալիս շեղել ուշադրությունը ներքին խնդիրներից։
Բայց կան նաև նրա վարքագծի այլ պատճառներ, որոնցով նա ամրապնդում է իր կապերը Հայաստանի ֆորմալ ռազմավարական դաշնակցի՝ Ռուսաստանի և, չնայած բոլոր տարաձայնություններին, Թեհրանի հետ, որն ավանդաբար բարիդրացիական է տրամադրված Երևանի նկատմամբ։
Հայտարարելով, որ արևմտյան երկրներն իբր օգտագործում են Հայաստանը որպես Ադրբեջանի վրա ճնշում գործադրելու գործիք, Ալիևը ցույց է տալիս իր վճռականությունը դիմակայելու արևմտյան ազդեցությանը Հարավային Կովկասում, որը մեծ գոհունակությամբ է ընդունվում ոչ միայն Մոսկվայի և այլև Թեհրանի, «մեծ եղբայր» Անկարայի և հեռավոր, բայց հսկայական տնտեսական կշիռ ունեցող Պեկինի կողմից։
Հետևաբար, Ալիևի հիմնական նպատակը տարածաշրջանում գերիշխող դիրքի հասնելն է՝ միաժամանակ խուսափելով խաղաղ համաձայնագրի ստորագրումից, որը կարող է սահմանափակել Հայաստանի դեմ հետագա գործողությունների նրա տարբերակները։
